η μεγάλη φυγή...

... θα τα πούμε όταν επιστρέψω... φιλιά!

παγιδευμένη...

ένα παιδί μετράει τα κύματα...

γύρω γύρω όλα...

στιγμές ζωής...

... προβάλλονται πάνω σ' έναν τοίχο... κάθε πόρος του έχει κορεστεί από ολογραφήματα των στιγμών αυτών... μπροστά στα μάτια μου αληθινές μονάδες πραγματικότητας παραμορφώνονται σε ψεύτικες... κι εγώ απλός θεατής... δεν μπορώ ν' αγγίξω... δεν μπορώ να νιώσω... ούτε να μυρίσω... μπορώ μόνο να βλέπω... μόνο να προσδοκώ... μόνο να αναβάλλω...

πιο ψηλά...

... απ' όλες τις σκέψεις του κόσμου... πιο μακριά απ' όλα τα μαρτύρια...
... πιο πέρα απ' τους ανθρώπους...

ζω μέσα σου...

... μη με πληγώσεις... αναπνέω με τους δικούς σου πνεύμονες... μη με σκοτώσεις... πιστεύω στις δικές σου εικόνες... μη με προδώσεις... στα δίνω όλα... παίξε μαζί μου... σαν δούρειος ίππος μπήκες στη ζωή μου δήθεν για να με φωτίσεις...τώρα... τώρα γέννησες σκοτάδι... μοναδική πηγή φωτός η οθόνη σου... παίκτης και κανόνας μαζί... είμαι ανίσχυρος μπροστά σου... μάλλον... με πλάνες μ' έκανες να το πιστεύω...

ένας λάθος δρόμος...

... μια ζωή με λάθη... βλέπεις μπροστά, ξέρεις που καταλήγουν... μα δεν κάνεις πίσω... είναι τα δικά σου λάθη... πρέπει να τα γεννήσεις... σαν παιδιά να τα μεγαλώσεις... και κάποια στιγμή να τ' αφήσεις να φύγουν... σαν στοργικός γονιός να τα αναζητάς...

σε λευκό φόντο...

στόχοι και στοχασμοί...

αστέρια...

... έπεσαν στη γη... έσπασαν σε χιλιάδες κομμάτια φωτός και σκορπίστηκαν στη θάλασσα... γνώρισαν την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και μικρότητα ώσπου μια μέρα έπαψαν να λάμπουν... έγιναν δάκρυα στα μάτια δελφινιών και ιδρώτας στα μέτωπα ψαράδων... έκτοτε ο ουρανός θάμπωσε και η θάλασσα κλαίει με λυγμούς... τους λέμε κύματα...

θα επιστρέψω...

μουσική πλανάται...

... πένθιμη χαρμόσυνη... μια αρχή πεθαίνει... ένα τέλος γεννιέται...
... το τίποτα είναι δω... τα πάντα είναι δω...
...παίξε...

έρχομαι...

... κατεβαίνω δυο-δυο τα σκαλιά για να σε συναντήσω... τι κι αν πρέπει να έρθω μέχρι την κόλαση για ν' ανταμώσουμε... έρχομαι... χωρίς φόβο για όσα συναντήσω στην διαδρομή αλλά με πάθος στη σκέψη της καθόδου προς τον κόσμο σου... άλλωστε η κόλαση είναι δική σου επινόηση... εγώ είμαι απλά περαστική... οι δαίμονες υπάρχουν στο δικό σου μυαλό... στο δικό μου υπάρχει το αναπόφευκτο του θανάτου και το απόλυτο της ανυπαρξίας μετά απ' αυτόν...

Οι ψυχές...

... δεν είναι περιστέρια... ούτε φτιαγμένες από πνεύμα... είναι πλάσματα με γνώριμες μορφές... χωρίς χαρακτηριστικά, χωρίς σκιές... σμιλευμένες απ' τη σάρκα, φτιαγμένες σαν από ατσάλι...βαριές... πετούν έξω απ' τα παράθυρα των κτιρίων με κινήσεις μηχανικές... κάθε τόσο κάθονται στα περβάζια για να ξαποστάσουν... οι ψυχές τρισκατάρατες ως τα βάθη του χρόνου σέρνουν τις μνήμες της πρότερης ζωής... γελούν και κλαίνε... πονούν και υπάρχουν... ως τα βάθη των αιώνων με το ανάθεμα να θυμούνται...

το άνοιγμα...

... με προσκαλεί... με προκαλεί... με κοιτά με οίκτο και με περιγελά... "δεν θα καταλάβεις ποτέ... δε θα νιώσεις ποτέ..." μου ψιθυρίζει... φοβήθηκα μα προχώρησα... δεν θα με περιγελά πια... θα με αγνοεί...

γραμμές...

... που δεν ξεκινούν ούτε καταλήγουν... σαν σκέψεις που δεν γεννιούνται ούτε τελειώνουν... απλά υπάρχουν για να επαναπροσδιορίζουν... εμένα εσένα... μα όχι αυτούς... ποτέ αυτούς...

μια σκέψη ακόμα...

... σκέφτηκε και κοίταξε το είδωλό του στο νερό... τίποτα δεν μπορούσε πια να τον κρατήσει απ' το να κάνει αυτό που σχεδίασε με κάθε λεπτομέρεια χιλιάδες φορές στο παρελθόν... τίποτα... ίσως μόνο... ίσως το είδωλο ενός γλάρου που διέσχιζε εκείνη την στιγμή τον ουρανό... και ίσως... ίσως ένα κοπάδι ψαριών που έτυχε να περνούν εκείνη την στιγμή από μπροστά του... από πάνω του... ίσως ακόμα και τα γοερά γέλια κάποιων παιδιών που περνούσαν με τα ποδήλατά τους εκείνη την στιγμή... μα σίγουρα... ναι σίγουρα το ότι δεν ήθελε να τα αφήσει όλα αυτά πίσω του... το ανέβαλε λοιπόν... γι άλλη μια φορά... θα το μετάνιωνε το πρωϊ το ήξερε... μα η θάλασσα είναι καλή και πιστή φίλη... της άφησε λοιπόν υποθήκη μερικά δάκρυα και υποσχέθηκε πως θα ξαναγυρνούσε... το είδωλο εξαφανίστηκε και μαζί του ο γλάρος, τα πουλιά και τα γέλια των παιδιών... γι άλλη μια φορά...

το να 'σαι...

...στο σκοτάδι σου δίνει την ισχνή δυνατότητα να γίνεις εσύ φως... φοβάσαι?

δε φυτρώνουν πια εδώ...

κοιτάς ψηλά...

σημάδια...

πλέουμε...

α. Σε πελάγη ευτυχίας
β. Σε πελάγη ευημερίας
γ. Σε πελάγη εκσυχρονισμού
δ. Σε πελάγη ανάπτυξης
ε. Σε πελάγη βλακείας
στ. Σε πελάγη αφασίας
ζ. Σε πελάγη αηδίας
η. Στα σκ@τ@

Η σωστή απάντηση είναι συνδυαστική ε+στ+ζ+η!

Για όσους απάντησαν σωστά δυστυχώς για σας... συνειδητοποιήσατε...

Για όσους έδωσαν τις απαντήσεις α, β, γ ή δ... μακάριοι...

το εργαστήρι...

... ένα παλιό κτίριο στην οδό Λαγκαδά πρόσφατα μεταμορφώθηκε σε ένα πολύχρωμο γεμάτο γκράφιτι κτίριο, μολονότι δεν μου αρέσει και πολύ η επιλογή των σχεδίων και χρωμάτων ομολογώ πως έδωσε άλλη πνοή σε μια υποβαθμισμένη και γκρίζα περιοχή... ας είναι... καλύτερα να προσπαθείς να βάψεις με χρώματα τη μιζέρια παρά να την προσπερνάς κάθε μέρα μέχρι κάποια στιγμή να γίνει αυτή πραγματικότητά σου... μέχρι τη στιγμή που τα μάτια σου πάψουν να διακρίνουν χρώματα και το μόνο που νιώθουν θα είναι το γκρίζο και οι σκιές μέσα απ' τις υγρές και γεμάτες κόκκινα σύνορα κόρες τους... να 'ναι καλά οι άνθρωποι που συνέβαλαν...