31 Μαΐου 2008

μη φοβάσαι...

Photobucket

... ότι συμβεί θα σε βρει μόνη... γυμνή... δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά... είσαι άνθρωπος...

29 Μαΐου 2008

η ζωή...

Photobucket

...παντού... συνεχίζεται...

28 Μαΐου 2008

τα τελευταία αντίο...

Photobucket

...πρέπει πάντα να πονούν... μόνο έτσι μπορούν να αποδεσμεύσουν τις σκέψεις από τις μνήμες... μόνο έτσι μπορούν να δώσουν δίκαιες ευκαιρίες σε νέα ξεκινήματα... μόνο έτσι μπορούν να δυναμώσουν τις χαρές μπροστά στις αναμνήσεις... αν πεις ένα αντίο που δεν είναι οδυνηρό... θα σ' ακολουθεί πάντα ξωπίσω σαν μια ημιτελής μελωδία... βασανιστική άφτερη ελκυστική...

25 Μαΐου 2008

η μικρή ιστορία...

Photobucket

... ενός ονείρου που παγιδεύτηκε πριν πολλά πολλά χρόνια στις νύχτες μου...
... σας είπα ότι είναι μικρή...

κι οι άγγελοι...

Photobucket



...πέσαν στη γη... κι ήρθε το πιο γλυκό τέλος...

23 Μαΐου 2008

ένας κύκλος...

Photobucket

... που κλείνει μέσα του άφεγγα μυστικά... δεν έχει νόημα να τα μάθεις μα να τα κρατήσεις, να τα φυλάξεις... έστω κι ένα αν χαθεί στον κόσμο των ψεύτικων και των δολερών... δεν ήταν ποτέ μυστικό... ήταν κρύφια υπόσχεση πως κάποτε ο κύκλος αυτός θα σε εγκατέλειπε...

σπάσε με...

Photobucket

...πήρα τη μορφή σου για να σε προκαλέσω... σβήσε με... βάφτηκα με το αίμα σου για να σε εξοργίσω... κόψε με... δάκρυσα πολύ μόνος για να μη σε ανατρέψω... αγάπα με... πάλεψα πολύ για να σε μισήσω...

22 Μαΐου 2008

κούραση...

Photobucket

17 Μαΐου 2008

μπορείς να φυλακίσεις...

Photobucket

...μια σκέψη? μια ιδέα? μια περιπέτεια?...
... μπορείς να ελευθερώσεις έναν λόγο? ένα σώμα?
... ένα τέλος?

ασπρόμαυρος...

Photobucket

... ο αέρας που φυσά χαϊδεύοντας τους ρυτιδωμένους τοίχους... ασπρόμαυρος ο ορίζοντας που ατενίζει το περήφανο σπίτι... ασπρόμαυρες οι σκέψεις που κάνουν οι σκιές περπατώντας στα άδεια δωμάτια... ασπρόμαυρες οι αυστηρές μονάδες του χρόνου που μετρούν οι ημιθανής ελπίδες περιμένοντας λίγο χρώμα... το χρώμα της ανάσας...

να σκεφτώ...

Photobucket

... αν όλα αυτά που βλέπω τριγύρω είναι αληθινά... αν όλα αυτά που νιώθω είναι αληθινά... αν όλα αυτά που πιστεύω είναι αληθινά... αν όλα αυτά που αγαπώ είναι αληθινά... αν όλα αυτά που γράφω είναι αληθινά... αν η μοναξιά είναι η μόνη αλήθεια...

15 Μαΐου 2008

όλοι...

Photobucket

... φυλακισμένοι είμαστε... όποιος πιστεύει το αντίθετο έχει ασθενική πίστη... ο ελεύθερος άνθρωπος φαίνεται από μακρυά... θα τον καταλάβουμε... θα τον ζηλέψουμε...

Δύσκολοι καιροί...

Photobucket

...για νέους...

14 Μαΐου 2008

φως...

Photobucket

...στις ασπρόμαυρες ημέρες... αγάπη στους αγνώστους...

13 Μαΐου 2008

κι όμως...

Photobucket

... τις μηχανές μη τις φοβάσαι... δεν χαράσσουν αυτές πορεία... δεν έχουν τύψεις ούτε προορισμό... δεν τις περιμένει κανένας εραστής... υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στο δικό σου σκοπό... κυνηγούν όταν προστάξεις τους δικούς σου δαίμονες... καταδιώκουν τις δικές σου μνήμες... αν έχεις την τόλμη σταμάτα τες... κι όπου σε βγάλει... κι όπου σε πάει ο έμπειρος, ο οδηγητής άνεμος... μέχρι να σου ψιθυρίσει η μεγάλη ερωμένη, η θάλασσα τις τελευταίες σαγηνευτικές κουβέντες... "ήρθες? σε περίμενα..."

αναμνήσεις...

Photobucket

...ενός καλοκαιριού που έφυγε παίρνοντας μαζί του κάτι από μένα... λίγη ακόμα αθωότητα... λίγη ακόμα άγνοια... λίγο ακόμα έρεισμα για τις ενοχές... ας είναι... άφησε πίσω λίγη έρημο ακόμα... πολύτιμο δώρο...

12 Μαΐου 2008

θα γυρνάς...

Photobucket

... ξανά και ξανά στα ίδια δύσβατα μέρη... θα κάνεις πάντα τα ίδια αναπότρεπτα λάθη... θα βλέπεις διαρκώς τις ίδιες οδυνηρές εικόνες... θα επαναλαμβάνεις συνέχεια τις ίδιες μάταιες κινήσεις... γιατί είσαι αυτός που είσαι... γιατί τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σου ορκιστεί πως κάνεις λάθος... αφού τα λάθη του καθενός έχουν πάνω τους τα αποτυπώματα των δαχτύλων του και αναδύεται απ' αυτά η μυρωδιά της ειδοποιούς ουσίας του...

11 Μαΐου 2008

θρύψαλα...

Photobucket

... σαν τις ελπίδες μας... κομμάτια σαν τα όνειρά μας... παρατημένα σαν τις ψυχές μας...
... σκοτεινά σαν τα σχέδιά τους...

10 Μαΐου 2008

δεν θυμάμαι...

Photobucket

...αν την έχω ανεβάσει στο παρελθόν... ανέτρεξα σε κάποιες παλιότερες φωτογραφίες μου και έπεσα πάνω της... και με καθήλωσε για κάποιον λόγο... την τράβηξα το καλοκαίρι του 2006 στην Ουρανούπολη Χαλκιδικής... είναι μια απόδειξη πως η φωτογραφία πέρα απ' όλα είναι και θέμα τύχης... να είσαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη ώρα... αυτά τα χρώματα δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να τα θαυμάζουμε...

9 Μαΐου 2008

βουβά...

Photobucket

... δεν έχω όρεξη για λόγια... μόνο για εικόνες...

εικόνες μετά μουσικής...

Photobucket

εικόνες μετά μουσικής...

Photobucket

το ενάλιο δέντρο...

Photobucket

... μου έδειξε πως η γέννεση της ζωής δεν είναι απλά θέμα συνθηκών ή τύχης... αλλά και επιμονής... γιατί πως αλλιώς να θέριεψε κει μέσα στη θάλασσα αν δεν είχε το πείσμα της επιβολής της ύπαρξής του στο αφιλόξενο περιβάλλον στο οποίο βρέθηκε?... πως να εξηγήσω την υπερίσχυση της οντότητάς του σε ένα μέρος όπου δεν ευνοείται το είδος του?... πως να εξηγήσω την παραμονή του ανθρωπίνου είδους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη αν δεν λάβω υπόψη την εκ φύσεως επιμονή του ενάντια στα φυσικά φαινόμενα που πολλές φορές τείνουν να τον εξοντώσουν?... και θα το κάνουν...

8 Μαΐου 2008

εικόνες μετά μουσικής...

Photobucket

εικόνες μετά μουσικής...

Photobucket


η σκουριά...

Photobucket

... που κατατρώγει τα σίδερα είναι η αδερφή της ανίας που βασανίζει τις ψυχές... οι δυο τους κάθε βράδυ τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση εξιστορώντας τις νέες τους κατακτήσεις... "σήμερα κατέκτησα εκατοντάδες γρανάζια και αμέτρητες μηχανές" λέει η σκουριά στην αδερφή της... "τα κάλυψα με τόση απ' την ουσία μου που δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια, θα στέκονται πάντα εκεί να μαρτυρούν τα παλιά τους μεγαλεία ανήμπορα, κουρασμένα, παρατημένα απ' τους αχάριστους ανθρώπους..." λέει με ένα σαρκαστικό χαμόγελο και τρίβει τα χέρια της κοιτώντας τα ρινίσματα να πέφτουν στη γη ανάλαφρα, χρυσοκίτρινα, άχρηστα... "μα κι εγώ" λέει η ανία... "σήμερα έπληξα δεκάδες ψυχές, ήταν εύκολη λεία ομολογώ... δεν μπορούσαν να αντισταθούν, δεν είχαν την δύναμη να το κάνουν... καθόντουσαν αποχαυνωμένες και κοιτούσαν τις ζωές τους να προχωρούν χωρίς φαντασία, χωρίς σκοπό, χωρίς λαχτάρα για δημιουργία... μα την αλήθεια πολύ εύκολη λεία" είπε χαμογελώντας πονηρά στην άξια αδερφή της τρίβοντας τα χέρια της γεμάτη ικανοποίηση για τα κατορθώματά της κοιτώντας τα αποξέσματα των ψυχών να πέφτουν στην άβυσσο... βαριά, μαυρισμένα, αχρηστευμένα...

7 Μαΐου 2008

όλα είναι φως...

Photobucket

...ακόμα και το σκοτάδι είναι η έλλειψή του...

6 Μαΐου 2008

είμαστε τόσο μικροί...

Photobucket

5 Μαΐου 2008

τέσσερις τροχοί...

Photobucket

μην πλησιάζεις...

Photobucket

4 Μαΐου 2008

συντροφιά...

Photobucket

... για να μιλάμε... για να νιώθουμε... για να ζούμε...

3 Μαΐου 2008

τα χτυπήματα...

Photobucket

... είναι ασταμάτητα και ακούραστα... κι εγώ στέκομαι πάντα εκεί... σαν βράχος χωρίς μοίρα... σαν πέτρα χωρίς ρίζα... να τα δέχομαι καρτερικά γιατί τώρα πια ξέρω... ξέρω πως χωρίς αυτά δεν θα φύτρωνε πάνω μου τίποτα... μήτε ιδέα μήτε πόνος... χωρίς αυτά δεν θα ένιωθα τούτη ακριβώς τη στιγμή όλα αυτά που με κάνουν αυτό που είμαι... έναν χορταριασμένο βράχο στον πεπερασμένο ωκεανό του δικού μου χρόνου...

κοίτα με...

Photobucket

... που πετάω... δεν πίστευα ότι μπορούσα... δεν ήξερα ότι είχα τη δύναμη... μα κάτι μέσα μου τσακίστηκε... σαν γυαλί που γίνεται χιλιάδες κομμάτια έτσι κι ο φόβος μου έσπασε σε εκατοντάδες "μπορώ"... σε χιλιάδες "θέλω"... σε εκατομμύρια φτερουγίσματα... και έτσι πέταξα μακριά... κι εσύ μπορείς... απλά σπάσε το φόβο σου... φτέρωσε τα "θέλω" σου...

2 Μαΐου 2008

είσαι δω...

Photobucket

... είμαι κει?

τότε...

Photobucket

... υπήρχε ακόμα χρόνος...

ένα τεράστιο κενό...

Photobucket

... στο μέγεθος ενός "αντίο" συνθλίβει τα σπλάχνα μου... κατακλύζει με δάκρυα τις φλέβες μου... οδηγεί το κατατρεγμένο αίμα προς την δακρυδόχο στέρνα των ματιών μου... ποτέ πια δεν θα κυλήσουν δάκρυα απ' τα μάτια μου... ποτέ πια τα σωθικά μου δε θα πονέσουν για κανέναν... αίμα θα κυλά αντί για δάκρυα ... που θα διαγράφουν άμετρα πορφυρά αυλάκια στις παρειές του προσώπου μου... κι όταν γκρεμιστούν στο χώμα θα γεννηθούν πουλιά... ανέμελα... ελεύθερα... αδοκίμαστα... και τα ματωμένα ποτάμια των δακρύων μου θα γίνουν θάλασσες... αδάμαστες... ακατανόητες... φίλες...

1 Μαΐου 2008

η 1η Μαϊου

Photobucket

... δεν αναβιώνει σήμερα ως επέτειος αλλά ως μια αέναη αφετηρία μιας που ο αγώνας είναι άφθαρτος... μάχες κερδίζονται και χάνονται μα ο αγώνας δεν θα τελειώσει ποτέ... μη γελιόμαστε... δεν είμαστε πια μια γροθιά... μα αποτυπώματα κάποιων δαχτύλων που κάποτε δεν φοβήθηκαν... αγαπήθηκαν και πάλεψαν μαζί...

το πέρασμα των αθλίων...

Photobucket

... προς το ανώτερο και το εξαίρετο της ανθρώπινης υπόστασης είναι ακόμα σε εξέλιξη... τίποτα δεν έχει ακόμα επιτευχθεί παρά μόνο μερικά ακόμη βήματα προς την αθλιότητα... μπορούμε να ελπίζουμε?... μπορεί κάποιος να ελπίζει όταν βρίσκεται αιώνες στο πυκνό σκοτάδι?... ίσως αν δει κάποια αόριστη αμυδρή ακτίνα φωτός... αλλά πάλι μπορεί να είναι αυτό που θέλει απεγνωσμένα να δει γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως θα είναι τέτοιο το τέλος... ίσως πάλι κατασκευάσει ο ίδιος ακτίνες φωτός ονομάζοντάς τες παιδιά, μέλλον και ελπίδα... μα και πάλι η πρώτη ύλη θα είναι αυτός ο ίδιος... το πέρασμα απαιτεί ΤΗΝ υπέρβαση μέσα από την κατανόηση του δικού σου προσωπικού σκότους...

... εγώ δεν ελπίζω πια.

Gaidara in english
Χαθήκαμε μακριά χωρίς εσένα Τίποτα δικό μας πια κοντά σου Σύντριψε τη μνήμη μας μέσα στα όνειρα σου Και ζήτα έλεος για μας Γλύφουμε τις πληγές στο άγιο σου δέρμα Σερνόμαστε κατάκοποι κοντά σου Και μες το παρεκκλήσι της καρδιάς σου Κοινωνάμε στάχτη, πίκρα κι αίμα Οι φίλοι σου δε θα ναι δω ποτέ ξανά Γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά Γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά Κι έχουν απομείνει άδεια σκιάχτρα &:
eXTReMe Tracker