λόγος ύπαρξης...

η τέχνη είναι παντού...

το πρώτο φως...

φράξτε τους τοίχους...

... είναι επικίνδυνοι... δεν νιώθουν...

μισή ματιά...

... σε μια ολοκληρωτική εγκατάλειψη...

σύγχρονη πόλη...

δύσκολη μέρα... δύσκολη ζωή...

ποδήλατο σε απόγνωση...

μια άλλη οπτική...

... αναποτελεσματική... δεν άλλαξε τίποτα... είστε ίδιοι!

κάθε μέρα...

... και πιο μακρυά από σας... από την υποκρισία σας... από τα ψέμματά σας...

χωρίς ανθρώπους...

... θα ήταν όλα πιο ανθρώπινα...

της τέχνης και της μοναξιάς...

στοές...

κλείνω τα μάτια...

χρώμα ζωής...

στο άγνωστο...

το χθες...

αγώνες...

...νικήσαμε? ηττηθήκαμε? εμείς?... εσείς?

με προσπερνάς...

πάντα φεύγεις...

θα φύγω... μια μέρα...

εν πλω αλλά δεμένοι...

one...

όμορφη πόλη...

ένα κομμάτι πόλης...

η φθορά της ομορφιάς...

το αδιάφορο κύμα...

πόσα κρύβω...

το στέκι της νιότης...

η γειτονιά...

το σπίτι των χρωμάτων...

τέλος εποχής...

βλέπεις...

... αλλά δε νιώθεις...

περιπλανόμενη...

λίγα λουλούδια...

... ακουμπισμένα στη σκουριά... αφημένα με μοναδικό σκοπό να ομορφύνουν το κενό... με μοναδικό λόγο ύπαρξης να απαλύνουν τα γιατί... να βοηθήσουν το νου να πετάξει μακρυά... εκεί που καμιά απάντηση δεν έχει σημασία... καμιά συνείδηση δεν πονάει... εκεί που τίποτα και ποτέ δεν ματώνει... καμιά ψυχή δεν φοβάται να λευτερωθεί... καμιά σκέψη δεν φυλακίζεται...

πόρτα στο παρελθόν...

... η τελειότητα στη γελοιότητα!

Να φτάνεις σπίτι μετά τη δουλειά, αφού διέσχισες άθλια δρομάκια, είδες εξαθλιωμένους ανθρώπους και ένιωσες ξανά πόσο βουτηγμένη στην κακομοιριά είναι αυτή η χώρα. Να φτάνεις σπίτι μετά από μια μέρα κατά τη διάρκεια της οποίας συνάντησες ανθρώπους στα όρια νευρικής κρίσης, ανθρώπους που κάποτε χαμογελούσαν μα τώρα ούτε καλημέρα δεν λένε κοιτώντας σε στα μάτια παρά μονάχα με κατεβασμένο το κεφάλι, ηττημένους από τους ίδιους τους τους εαυτούς. Να φτάνεις σπίτι αφού πέρασες έξω από το τρελάδικο της Σταυρούπολης (παραδέχομαι αδόκιμος αλλά αντικειμενικός όρος) και είδες ανθρώπους σκιές, λιωμένους, χρησιμοποιημένους, ξεγελασμένους από μια κοινωνία που είναι πιο άρρωστη η ίδια απ' αυτούς... και τέλος να φτάνεις σπίτι για να διαπιστώσεις πως μιλά ο Σαρκοζί στην βουλή των Ελλήνων (οποία η τιμή!) και όλοι χειροκροτούν κάθε προβλέψιμη και κονσερβοποιημένη μπούρδα που ήρθε για να μας πει με κορύφωμα το υπέροχο "Ελλάς Γαλλία Συμμαχία vol 2"!!!
Και να σου πιάνεται το στομάχι, να θέλεις να ξεράσεις για την κατάντια μας και την υποτακτικότητά μας όταν ακούς κάποιους δημοσιογραφίσκους να λένε, με κρυφή αλλά όχι κρυμμένη περηφάνια, για την στενή σχέση του Σαρκοζί με την Θεσσαλονίκη... τότε που ήταν παιδί είχε επισκεφτεί την πόλη μας για να διευθετήσει κάποια κληρονομικά(!!!)... και να μην μπορείς να ξεράσεις... να μην μπορείς ούτε να γελάσεις... να μην μπορείς να πονέσεις γιατί έχεις πια μουδιάσει... ΤΙ ΜΙΖΕΡΙΑ! ΤΙ ΑΗΔΙΑ! ΤΙ ΒΛΑΚΕΙΑ!
Είμαι πια πεπεισμένη πως γι αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει μέλλον.

οι φύλακες...

απλότητα...

σκιές...

... και χρώμα...

ήρθε...

... και όπως πάντα θα πάρει μακριά τις σκέψεις και θα τις πάει πέρα... στ' ανοιχτά... εκεί που δεν υπάρχει άμμος για να τις ξεκουράσει... δεν υπάρχουν βότσαλα για να τις πονέσουν... δεν υπάρχουν άνθρωποι για να τις γεννήσουν... παρά μόνον η μια... η μοναδική μάνα των πάντων... η στοργική και δαιμόνια θάλασσα... κι όταν τις αγκαλιάσει σαν παιδιά της... θα τις προστατέψει... θα τις υποτάξει... θα τις δυναμώσει... για να τις στείλει ξανά πίσω σαν κύματα δροσιάς και αλμύρας... γνώσης και ανακούφισης... κάθαρσης...

έρχομαι...

... να 'σαι εκεί... αν δεν σε βρω δεν θα περιμένω... τα μάτια μου κουράστηκαν... τα πόδια μου δεν υπακούν... η καρδιά μου δεν έχει άλλο αίμα να αντλήσει...

διχασμένος...

... τριγυρνά στο έρημο χωριό... ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα ψάχνει να βρει την αλήθεια... την αλήθεια του... όσο προχωρεί ολοένα ο δρόμος διχαλώνει... στην πλευρά της φαντασίας στέκονται αγαπημένα του πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια... στην άλλη πλευρά, της πραγματικότητας, περιμένουν άνθρωποι που θα ήθελε να γνωρίσει, να αγαπήσει, να τον αγαπήσουν... όσο συνεχίζει να προχωρά τόσο δυσκολότερο γίνεται να αποφασίσει ποιον δρόμο θέλει να ακολουθήσει... κανένας απ' τους δύο δεν μπορεί να του χαρίσει την ολοκληρωτική ευτυχία... την πολυπόθητη γαλήνη... παραπαίει μεταξύ των δύο βιώνοντας συναισθήματα έντονα για όλους όσους διεκδικούν το απόλυτό του... κάποια στιγμή γίνεται αδύνατον να κινηθεί πια μεταξύ των δύο και αποφασίζει να κάνει το βήμα της επιλογής... με ένα δειλό βηματισμό βρίσκεται στον δρόμο της φαντασίας... εκεί όπου υπάρχουν όλοι οι αγαπημένοι του... μια πικρία του φυτρώνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή στην ψυχή... μα η ζεστασιά των αγαπημένων προσώπων μονομιάς του γκρεμίζουν όλες τις μνήμες... του χαρίζουν ένα πολύτιμο δώρο... το δώρο της λήθης...

... έκτοτε περπατά στον δρόμο της φαντασίας...