κοίταξέ τους...

... σπίτια αυτοκίνητα φαγοπότια κοσμήματα λούσα... κι όμως... τόσο μα τόσο δυστυχισμένοι... όχι δεν τους λυπάμαι... τους αγαπώ... όπως αγαπώ ένα παιδί που οδεύει στον θάνατο χωρίς να τον φοβάται κλείνοντας τα μάτια στην επόμενη στιγμή... δεν το αφορά το ύστερα... ζει το τώρα... και το τώρα είναι πάντα αρχή και τέλος μαζί...

το μαγαζάκι...

...της γειτονιάς δεν υπάρχει πια... το έσβησε ο καιρός... μαζί του έσβησαν εκατοντάδες κουβέντες... χιλιάδες στεναγμοί... εκατομμύρια χαμόγελα... λίγοι άνθρωποι...

ερμητικά...

... τους έκλεισες έξω... άφησες πίσω όλα όσα εκείνοι κατασκεύασαν για σένα... είσαι πια μόνος, ανεξάρτητος... σε φωνάζουν αλλόκοτο... το ξέρεις καλά πως... οι ορισμοί είναι κι αυτοί κατασκευάσματα δικά τους... τα έφτιαξαν για να ορίσουν τα θέλω σου... ξέρουν πως κατά βάθος τους αγαπάς... σκοπός τους να γίνεις κι εσύ ένας κατασκευαστής όρων χωρίς σημασία... χωρίς ουσία... τους έκλεισες έξω... σε λένε τρελό μα κρυφά σε ζηλεύουν...

η μόνη ομορφιά...

wild is the wind...

μέρα γιορτής...

... πίσω απ' τις πόρτες της εξαναγκαστικής ευπρέπειας και της προσποιητής συμπόνοιας κρύβονται τόσα... όσα δεν θα μάθεις ποτέ... εγώ δεν θα στα πω... άλλωστε ήμουν και γω σαν εσένα... μόνο που από καιρό τώρα οι πόρτες μου είναι ανοιχτές... ορίστε... κόπιασε... που ξέρεις... ίσως τελικά ανακαλύψεις πως είναι μάταιη η υποκρισία όταν έχει στόχο τον εαυτό σου... ίσως ανακαλύψεις πως το να κάνεις αυτό που σου ορμηνεύει η ψυχή σου είναι αυτό που δίνει νόημα στην ύπαρξή σου... κόπιασε... και σου υπόσχομαι πως μια μέρα θα περάσω κι εγώ απ' τις δικές σου ανοιχτές πόρτες...

άνοιξέ μου...

... σου φέρνω αγάπη και καημό... μην απορείς... αντάμα πηγαίνουν...
... όπως η μοναξιά κι ο στοχασμός...

πάνε...

... εικοσιδύο χρόνια από τότε που πίστεψε τελευταία φορά... για εικοσιδύο χρόνια ήταν αναγκασμένος να απολογείται γι αυτή του την ανίερη αφοβία... εικοσιδύο χρόνια τώρα τον κοιτούν βλέμματα εξεταστικά, αποδοκιμαστικά, αδιάκριτα... πάνε εικοσιδύο χρόνια από τότε που ένιωσε τον φόβο του θανάτου τελευταία φορά... θα 'ναι εικοσιδύο χρόνια τώρα που 'ναι μόνος και λεύτερος... για εικοσιδύο χρόνια παλεύει κάθε μέρα να αποδείξει πως τους αγαπάει... θα 'ναι εικοσιδύο χρόνια τώρα που φτύνουν στο πέρασμά του κι αυτός χαμογελάει με δάκρυα κατανόησης στα μάτια... εικοσιδύο χρόνια σιωπής μέσα σε έναν σύμφυρμα αυτοαναιρούμενων αλαλαγμών... εικοσιδύο χρόνια οδοιπόρος και ερευνητής των πιο σκοτεινών εχθρών της αγάπης... του φόβου και της αγνωσιάς...

ανεβαίνω...

... την σκάλα της σκέψης μου... κι όμως κάθε σκαλί που με ωθεί προς τα πάνω είναι μια σκοτεινή σκέψη που με ρίχνει κάτω... όσο ανεβαίνω η ορατότητά μου γίνεται καλύτερη... βλέπω πιο καθαρά πρόσωπα και πράματα... η ανάβαση είναι σωματικά δύσκολη... μα ακολουθεί πάντα μια κατάβαση τόσο ψυχικά κουραστική αλλά και τόσο αποκαλυπτική... περιμένει την σειρά της υπομονετικά μια πορεία προς τα έγκατα του νου τόσο οδυνηρά αναπότρεπτη όσο και εχθρική λόγω της αδιάκοπης πάλης της λογικής με την συναίσθηση... ανεβαίνω και κατεβαίνω πια με την ίδια ευκολία... δεν με ενοχλεί ούτε η απογοήτευση της γνώσης ούτε η ευκολία της κίνησης μεταξύ της αποκάλυψης και του αυτονόητου... ήδη ξέρω πως είτε πάνω είτε κάτω πάντα θα έχω μπροστά μου εμένα...

συν-εργασία...

... θα πει συνοδοιπορία... θα πει συντροφικότητα... θα πει... να αγαπάς...

δεν είμαι γω...

... κάτω απ' αυτό το δέρμα κρύβεται ένα άλλο... κάτω από αυτή τη σκιά κρύβεται ένα άλλο φωτεινό σχέδιο... δεν είναι τα δικά μου δάχτυλα που χτυπούν τα πλήκτρα... δεν είναι τα δικά μου μάτια που διαβάζουν τις ηλεκτρονικές αράδες... δεν είναι η δική μου καρδιά που χτυπά τρελά στην έμπνευση της στιγμής... ούτε είναι τα δικά μου αυτιά που γλυκαίνονται στο άκουσμα της δικής της καταραμένης μουσικής... είμαι κάποια απαράλλαχτα άλλη... είναι τόσο παραπλανητικά εγώ... καστανά μαλλιά... καστανά μάτια... ίδια χαρακτηριστικά... μιαν άλλη...

τα χρόνια...

... που περνούν δεν χάνονται... υπάρχουν γύρω μας παντού... δεν τα βλέπεις?... κι όμως... αν κοιτάξεις καλύτερα... μεταμορφώνονται σε άσπρες τρίχες στα μαλλιά... κρύβονται σαν ρυτίδες στα μάτια και αυλακιές στο δέρμα... ποτίζουν τη γη κρυμμένα σε δάκρυα ερωτευμένων νέων... κάποια με την μορφή σκουριάς στα σιδερένια γρανάζια σε προειδοποιούν... θέλουν μόνο το καλό σου... κραυγάζουν "κάποτε είμασταν και μεις άτρωτοι... ζήσε καλά!"...

γιατί διαφέρεις...

... ξεχωρίζεις... μένεις μόνος... γίνεσαι λεία... μαθαίνεις να ζεις... πονάς
... βιώνεις την δική σου προσωπική ξενιτιά... συναντάς κι άλλους σαν εσένα
... αναθαρρείς...ξανά μόνος... πονάς... συνεχίζεις... παύεις...

φθορά...

... να τους βλέπεις... ανυπόφορο να τους ακούς... οδύνη να τους νιώθεις...
... τρέξε να τους ξεφύγεις... γέλα να τους ξορκίσεις... κλάψε να τους ξεχάσεις...

τι σκέφτεσαι?

μη δέσεις...

... το ταξίδι δεν πρέπει να τελειώνει ποτέ...

κοιτώ πίσω...

...για να κατανοήσω όσα θα΄ρθουν... όλα όσα έχω αφήσει πίσω υπάρχουν... δεν χάθηκαν επειδή ο χρόνος φέρνει λησμονιά... δεν ξεχάστηκαν επειδή το μυαλό σκευωρεί υπέρ αυτών που έπονται... για να μην κάνω λάθος... ίσως για να μην επαναλάβω το ίδιο λάθος κοιτώ πίσω... οι εικόνες που βλέπω μ' ακολουθούν... βήμα προς βήμα με κατατρέχουν... μα έχω πάντα την επιλογή να κοιτάζω μπρος... κομμάτια ζωής που μένουν πίσω σε ένα διαρκές κυνήγι με αναπόδραστα κομμάτια ζωής που δεν συνάντησα ακόμα ... κοιτώ μπρος... έτσι για να έχω κάτι να κοιτώ πίσω...

το σπίτι των λυγμών...

ανακάλυψες...

...ποτέ έναν κόσμο αισθητό μα νοερό... έναν κόσμο που υπάρχει και εξελίσσεται παράλληλα με τον υπαρκτό... τόσο όμορφο και υπέροχο ώστε η ιδέα πως μπορείς να τον αγγίξεις σε κάνει να νιώθεις ένα γλυκό μούδιασμα ευτυχίας... κι όμως δεν μπορείς να τον αγγίξεις... δεν μπορείς να μπεις μέσα του... ούτε να γίνεις κομμάτι του και να τον ζήσεις... μπορείς μόνο να τον νιώθεις και να τον αποζητάς... είναι ένα αλγεινό προνόμιο... ένα εθιστικό μαρτύριο... μια κατάρατη τύχη...

Ρίξτε τις καρδιές σας...

...στα σκυλιά... γιατί τα σκοτάδια του νου και της ψυχής παραπλανούν... γύρω παντού ζωντανοί νεκροί... επιτηδευμένα ερωτευμένοι... απατηλά αγαπημένοι... ανίερα ευνουχισμένοι... γύρω παντού...

λόγια... λόγια... λόγια...

φύγε!

γιατί μες τ' όνειρο...

... μόνο ζω...

αν η ζωή...

...ήταν νότα... το τραγούδι θα ήταν μονότονο... αν ήταν παρτιτούρα... ο συνθέτης θα ήταν απελπισμένος... αν η ζωή ήταν μελωδία... ο ρυθμός θα ήταν αφόρητος... αν ο μουσικός δεν είχε την αλαζονεία της δημιουργίας... δεν είχε μια γνήσια, μια πρωτόγονη επιθυμία να γεννήσει ζωή ... η ζωή θα ήταν αυτή που ζούμε...

ήμουν εκεί...

...είμαι εδώ... είναι εκεί.... θα 'ρθουν εδώ... σε έναν κύκλο τυραννικά αέναο... με κέντρο τον ένα και μόνο, τον παντοδύναμο και αδιαμφισβήτητο εγωισμό... όλοι κινούμαστε ρυθμικά γύρω του σε ίσες αποστάσεις... η φονική αυτή συμμετρία δεν σπάει... όσο κι αν θα θέλει κάποιος να βγει απ΄τον κύκλο αυτό... όσο κι αν επιθυμεί κάποιος την μοναχικότητα του απείρου... του τυχαίου... δεν μπορεί να το κατορθώσει... όσο κι αν το παλεύει το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να γίνει κι αυτός ένα κέντρο... για κάποιον κύκλο... τυραννικά αέναο... ολέθρια αδιάσπαστο...

εσύ κι εγώ...

...τόσο διαφορετικοί... τόσο απόμακροι... κι όμως βλέπουμε την ίδια εικόνα... νιώθουμε τις ίδιες συγκινήσεις... μας πονούν οι ίδιοι καημοί... στο νέο ταξίδι που θα πας σκέψου αυτό... ζω για τη στιγμή που θα με κοιτάξεις με αγάπη... για τη στιγμή που θα καταλάβεις πως... εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ...

το κτίριο απέναντι...

... είναι γκρίζο και γερασμένο μα κάποτε είχε χρώμα ζωηρό, της νιότης... κάποτε εκεί μέσα άνθρωποι έχτιζαν τα αύριό τους... δεν πάει πολύς καιρός από τότε... κι όμως... αυτό που έμεινε... αυτό που τώρα εγώ αντικρύζω κάθε μέρα είναι ένας τάφος... ούτε άνθρωποι ούτε ζωές... που πήγαν? τι απέγιναν?... ποιος ξέρει? ποιος νοιάζεται?... τώρα έτσι μόνο και άδειο που απέμεινε, σαν χαροκαμένη μάνα που ακούει φωνές και νιώθει βήματα, έτσι λοιπόν περιμένει και ελπίζει... μάταια... τέλος εποχής... ξεπουλήσαμε...

είναι όμορφη τα βράδια...

... λάμπει αίγλη και υποσχέσεις μα δεν είναι αληθινή...

μια βραδιά στο κέντρο...

... αρκεί να κοιτάξεις... και θα δεις...

σαν καρίνα...

... πλοίου σηκώνω το σκαρί των συμβιβασμών μου αναπότρεπτα... με τις ίδιες ευλαβικές κινήσεις που κάνει ο ναυτικός για να βιράρει... με τις ίδιες βλαστήμιες που ξεστομίζει αγανακτισμένος για τον μοιραίο έρωτα με την κατάρα του... έτσι κι εγώ σηκώνω απεγνωσμένα τους στοχασμούς μου με κινήσεις του νου συνετές... βλασφημώντας την ανυπαρξία μου... μαρτυρώντας από έναν μοιραίο έρωτα με την θλίψη μου...

κοίτα!

...τα μάτια του άστραψαν σαν να έκανε την μεγαλύτερη ανακάλυψη... "κοίτα είναι ένα δάσος... είναι αληθινό?" ρώτησε με τα γεμάτα λάμψη μάτια του καρφωμένα στα δικά μου... "μα και βέβαια είναι" είπα με μάτια χωρίς λάμψη... πως είναι δυνατό? εδώ?" ρώτησε ξανά... "γιατί όχι?" του απάντησα... "τα ωραιότερα μέρη βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένει κανείς... όπως σ' ένα απόμερο δρομάκι της πόλης"... "μπορούμε να μπούμε στο δάσος?"... "θέλεις?" τον ρώτησα... "αλλά να ξέρεις πως ίσως δεν βγούμε ποτέ ξανά... μπορεί να μην ξαναβρούμε την έξοδο"του είπα και χωρίς κανένα δισταγμό μου είπε "πάμε!"... στο δρόμο με τα πανύψηλα δέντρα δεν μιλούσαμε... μόνο κάποια στιγμή μου είπε... "το ΄ξερα!"... "ποιο?" τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια... "ήξερα πως εδώ μέσα τα μάτια σου θα λάμπουν" μου απάντησε... του έσφιξα το χέρι και προχωρήσαμε στο μονοπάτι μέσα στο ασπρόμαυρο δάσος...

με κοίταξε...

...την κοίταξα... μου είπε "έχεις κάτι να μου πεις?"... της είπα "ναι"... μου είπε "σ' ακούω"... της είπα "συγνώμη"... μου είπε "δεκτή τώρα φύγε και μην κοιτάξεις ποτέ πια πίσω"... της είπα "ποια είσαι?"... μου είπε "κάποια που προσπερνούσες πάντα"... της είπα "συγνώμη"... μου είπε "ποια είσαι?"... δεν απάντησα... προσπέρασα χωρίς να κοιτάξω πίσω...

Δεν θέλω να πικραίνεσαι...

... είναι μερικά τραγούδια που σε βυθίζουν στην σιωπή... όχι γιατί πικραίνεσαι όταν τ' ακούς... αλλά γιατί μπαίνουν μέσα σου βαθιά... εκεί που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει... εκεί που μόνο ο λόγος έχει θέση... εκεί που η μουσική γίνεται είναι σου και δεν μπορείς ν' αρθρώσεις λέξη... παρά μονάχα να τραγουδήσεις την ψυχή σου...

δημιουργός...

...αυτού του γκράφιτι κάποιος άγνωστος... ξεδίπλωσε το ταλέντο του πάνω σε έναν τοίχο κτιρίου στα Λαδάδικα Θεσσαλονίκης... σας το παρουσιάζω μετά από κάποια επεξεργασία pop art που έκανα... μου άρεσε το αποτέλεσμα...

θυμάσαι?

... να ανταμώσουμε ξανά σαν τότε...
... να μιλήσουμε έστω για μια τελευταία φορά... μου το χρωστάς...
θυμάσαι?
... μου 'λεγες πως θα 'σαι πάντα κοντά μου... πως μπόρεσες και έπαψες να υπάρχεις?...
θυμάσαι?
... έφυγες με το χαμόγελο της ανακούφισης... με το ανέγνωρο βλέμμα της αρρώστιας...
... κι εγώ τώρα σαν παγωμένη στο χρόνο εικόνα... περιμένω να κάνεις την υπόσχεση στιγμή...

με ξέχασες... θυμάσαι?

O κρουνός-φρουρός...

έχεις κάνει περίπατο...

... αργά μες τη ανυποχώρητη νύχτα?... κοντοστάθηκες ποτέ απ' τα πλανερά γέλια αδάκρυτων ανθρώπων?... έχεις ακούσει τις εύθυμες φωνές μέσα απ' τα κλειστά παράθυρα?... ένιωσες ποτέ την ζεστασιά εκείνων ακινητοποιημένος απ' το ανήλεο κρύο?
... αν όχι τότε δεν ξέρεις ν' αγαπάς...

παραμύθι χωρίς τέλος...

... ένα κορίτσι στη βιτρίνα ενός ημιυπόγειου μαγαζιού μετράει βήματα, ματιές ακόμα και πεταχτά φιλιά κάποιων ερωτευμένων περαστικών... τι κρίμα... δεν θα νιώσει ποτέ πως είναι να ερωτεύεσαι... δεν θα νιώσει ποτέ τον γλυκό πόνο του χωρισμού ... δεν θα νιώσει ποτέ την άδολη και ειλικρινή στοργή... παρά μόνο το απατηλό άγγιγμα της απόκτησης... την φθηνή αγάπη της κυριότητας... το πικρό αίσθημα της συναλλαγής... όπως και πολλοί πολλοί άνθρωποι γύρω μας...

η φλόγα της ντροπής...

... δεν είναι πια περήφανη... δεν είναι καν σύμβολο... βάλλεται και φυγαδεύεται... μιαρή, βδελυρή, προδομένη... θα φέρει πάντα μια κατάρα... αυτή της συγκάλυψης και της συνενοχής... έκανε την επιλογή της... αυτό που άφησε ήταν κάτι ανώτερο... αυτό που επέλεξε το σκοτάδι... ένα σκοτάδι που καμιά φλόγα δεν μπορεί να φωτίσει...

οδός Θεού αριθμός 1

... πόρτα κλειστή... παραθυρόφυλλα σφαλιστά... όλα ταιριαστά με ένα εσωτερικό άδειο και ψυχρό... που κρύβει, που μισεί, που δεν γελά... πόσες ζωές ακόμα?

αμάρτυρη νύχτα...

ψέματα...

... που δεν αναγνωρίζεις... ίσως είναι αλήθειες φοβισμένες... σκέψεις πλανεμένες... θύμησες σκεπασμένες... με ψέματα γενναία... με πράξεις απελπισμένες... με εικόνες νοθευμένες... μη τους θυμώσεις... μη τους κακιώσεις... θα σ' αγαπούν... θα σε πονούν... θα σ' οδηγούν...

μια φορά κι έναν καιρό...

... ήταν ένας κακός άνθρωπος κι ένας καλός δράκος...

... και ζήσαν οι άνθρωποι καλά και οι δράκοι χαθήκανε...

κάποτε...

... θα γυρίσεις πίσω... και τότε τι?... τι θα έχεις να θυμάσαι?... πόσες μνήμες θαρρείς μπορείς να θάψεις?... πόσα πρέπει νομίζεις μπορείς να ξεγελάσεις?... ότι έχεις να κάνεις μην το αναβάλλεις... αν προδώσεις το ένα το μοναδικό σου χρέος θα γυρνάς με μια ανελέητη κατάρα ξανά και ξανά στον τόπο που εγκλημάτησες... κι εκεί όλες οι μνήμες που έθαψες... όλα τα πρέπει που ξεγέλασες θα σε περιγελούν... θα σε δείχνουν στις πιο μύχιες σκέψεις σου και χυδαία θα σε περιπαίζουν... "κοιτάξτε τη!" θα λένε... "θαυμάστε τη!... πρόδωσε... δείλιασε... ανέβαλε... να γίνει αυτό που είναι... να κάνει αυτό που της πρόσταζε η ουσία της... να πάει πιο πέρα... να ολοκληρώσει αυτό της το ένα χρέος... να γίνει για τους άλλους ένα φως... "

η συνάντηση...

...εκείνο το κυριακάτικο πρωινό είχε σηκωθεί πολύ νωρίς... ένιωθε πως θα ήταν μια ξεχωριστή μέρα... για έναν παράξενο λόγο ένιωθε πως θα γινόταν κάτι που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα... μα δεν ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθε αυτό... στο παρελθόν πολλές φορές είχε αυτό το αόριστο συναίσθημα της λαχτάρας μα όσο κι αν περίμενε τίποτα δεν συνέβη... κι όμως πετούσε κάθε φορά την πικρή γεύση της ανεκπλήρωτης αναμονής στο βάθος του μυαλού του και ένιωθε πάλι απ' την αρχή, σαν να ΄ταν η πρώτη φορά, αυτήν την γλυκιά ελπίδα που κάνει την προσμονή ένα ανήλεο ψυχομαχητό με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της αμφιβολίας... κατηφόρισε το γνώριμο δρομάκι που οδηγούσε στην πλατεία... ένιωσε κάποια στιγμή σχεδόν μεθυσμένος από το άρωμα της γης και των λουλουδιών μετά την βραδινή βροχή... "περίεργο" σκέφτηκε... "δεν υπάρχει ψυχή"... κοίταξε γύρω του σαν να έβλεπε για πρώτη φορά το μέρος και συνέχισε την πορεία του προς την πλατεία του χωριού... όταν έφτασε εκεί η έκπληξή του ήταν ακόμη μεγαλύτερη... κανείς... ακόμα και το καφενεδάκι όπου έπινε τα κυριακάτικα πρωινά τον καφέ του ήταν κλειστό... "μα τι γίνεται?" σκέφτηκε... "πρώτη φορά συναντώ τέτοια ερημιά ένα τέτοιο πρωινό!"... έριξε μια εξεταστική ματιά τριγύρω μήπως και κάτι του διέφευγε... το καφενείο όπου πήγαινε είχε ευτυχώς πάντα καρεκλάκια έξω κι έτσι κάθισε και πήρε μια βαθιά ανάσα... όχι απ' την κούραση μα απ΄την σύγχυση... "δεν καταλαβαίνω" ψέλλισε... "ας είναι. θα περιμένω." είπε φωναχτά αυτή τη φορά και έβγαλε την χθεσινή εφημερίδα απ' την τσέπη του... διάβαζε πάντα το πρωινό της Κυριακής την χθεσινή εφημερίδα και άφηνε την κυριακάτικη για το απόγευμα... έτσι γέμιζε την μέρα του με διάφορες ειδήσεις και νέα απ' όλο τον κόσμο... οι Κυριακές τον πονούσαν... είχε συνηθίσει από μικρό παιδί να δουλεύει συνέχεια κι έτσι οι αργίες αυτές του φαίνονταν σαν αναγκαστικά και κουραστικά διαλείμματα μεταξύ των πολυάσχολων και φορτισμένων απ' την ένταση της δουλειάς ημερών... άρχισε να διαβάζει την εφημερίδα του ρίχνοντας κάθε λίγο μια ματιά τριγύρω... ταξίδευε έτσι σε όλα τα μέρη της γης κι ας μην είχε πάει ποτέ πουθενά εκτός απ΄τον τόπο που γεννήθηκε... διάβασε με ενδιαφέρον όλες τις ειδήσεις για τα σκληρά οικονομικά μέτρα, για την αυξανόμενη εγκληματικότητα, για την δυσάρεστη πολιτική κατάσταση, για την κοινωνική παρακμή... τίποτα δεν μπορούσε να του δώσει λίγη χαρά, μια τόση δα ελπίδα... τίποτα... ούτε μέσα του... είχε από καιρό παραιτηθεί από κάθε προσδοκία για κάτι καλύτερο... μόνο κρατούσε την γλυκιά γεύση της πρωινής ελπίδας για κάτι που δεν ήξερε μα ένιωθε ότι θα έφερνε κάτι διαφορετικό στη ζωή του... ξαφνικά βυθισμένος στις αράδες της εφημερίδας ένιωσε κάποιον να του κτυπά τον ώμο... "τι?" είπε και πετάχτηκε τρομαγμένος από αυτή την ξαφνική διακοπή του ταξιδιού του... αυτό που αντίκρισε ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα που κρατούσε μια μικρή ξεθωριασμένη βαλίτσα... έμοιαζε ταλαιπωρημένη, αποκαμωμένη, έτοιμη να καταρρεύσει... με μιας σηκώθηκε και της έδωσε την καρέκλα του... σχεδόν την ανάγκασε να καθίσει... η γυναίκα δεν μιλούσε καθόλου... μάταια την ρωτούσε από που ερχόταν και πως την έλεγαν... μόνο τον κοιτούσε με ένα βλέμμα απορίας... σαν να μην ήξερε και η ίδια που βρισκόταν... "να πάρει" ψιθύρισε "και δεν υπάρχει κανείς για βοήθεια..." ενώ παράλληλα κοιτούσε γύρω μήπως και δει κάποιον να έρχεται... μα τίποτα... παντού ερημιά... επικρατούσε μια τόσο βαριά σιγή που νόμιζε πως οι δυο τους ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι στη γη... η ανησυχία του μεγάλωσε όταν είδε την άγνωστη γυναίκα σχεδόν να λιποθυμάει... την κρατούσε στα χέρια του με τέτοια προσοχή... όπως κρατάει ένας γιος την μάνα του... κι ας μην ήξερε τίποτα γι αυτήν... κι ας μην είχε γνωρίσει ποτέ εκείνος τη δική του μάνα... κάποια στιγμή η γυναίκα του χαϊδεύει το μέτωπο και με δάκρυα στα μάτια ψελλίζει μερικές λέξεις που του ήταν άγνωστες... "είναι ξένη λοιπόν" σκέφτηκε... "μα από που έρχεται?... και τι κάνει ολομόναχη σε έναν άγνωστο τόπο?" αναρωτήθηκε... όλη αυτή την ώρα όμως ένιωθε βαθιά μέσα του μια συμπόνοια γι αυτήν την άγνωστη... σαν να την γνώριζε χρόνια... η γυναίκα ανέπνεε δύσκολα... έτσι όπως την κοιτούσε ένιωσε σαν κάπου να την είχε ξαναδεί... τα άσπρα της μαλλιά ήταν τόσο απαλά που δεν κρατήθηκε... τα άγγιξε με προσεκτικές κινήσεις και τα χάιδεψε τόσο τρυφερά σαν να ήταν αραχνοΰφαντα και φοβόταν μήπως διαλυθούν... σαν να ήταν αυτό το χάδι του ένα γιατρικό γι αυτή τη γυναίκα... άνοιξε τα μάτια της και του φάνηκε πως ανάμεσα στις χιλιάδες ρυτίδες του προσώπου της είδε ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα γαλήνιο, μια ματιά αγάπης... έψαξε με αργές κινήσεις την τσέπη της ζακέτας της... έβαλε μέσα το χέρι της και έβγαλε μια φωτογραφία... μια κιτρινισμένη παλιά φωτογραφία σχισμένη στις άκρες σαν έπαιζε μαζί της απρόσεχτα ο χρόνος αδιαφορώντας για τον προορισμό της... τον κοίταξε και την έβαλε στα χέρια του... εκείνος σαστισμένος την κοίταξε και είδε μια γυναίκα όμορφη... μια γυναίκα χαμογελαστή όμορφα ντυμένη... φορούσε ένα φόρεμα με λουλούδια με μια μονόχρωμη εσάρπα ριγμένη στους ώμους της... έμοιαζε πολύ ευτυχισμένη... κρατούσε το χέρι ενός αγοριού με μεγάλα ανοιχτόχρωμα μάτια και καστανά μαλλιά... "ο γιος της" σκέφτηκε και τότε άστραψαν τα μάτια του... ένιωσε ένα τρέμουλο σαν να τον άγγιξε ένα αναπάντεχο κρύο αεράκι... αναγνώρισε αυτό το αγόρι... ένιωσε τότε εκείνη την αποτυπωμένη στο χαρτί στιγμή σαν να ήταν το παρόν... αυτό το αγόρι ήταν αυτός... κι εκείνη η λιπόθυμη γυναίκα... ήταν... δεν μπορούσε να πιστέψει τις σκέψεις που πλημμύρισαν το μυαλό του... πως ήταν δυνατόν... ήταν η μητέρα του?...



Στο δρόμο για το σπίτι... το μυαλό του ήταν πια καθαρό... έπρεπε να ξεκινήσει η αναζήτηση... ξαφνικά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον έμοιαζαν ένα... το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ έμοιαζε τόσο αληθινό... είχε ακόμη την απαλή αίσθηση των μαλλιών της στα δάχτυλα... αποφάσισε να ακολουθήσει τα αποτυπώματα αυτού του ονείρου... άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και την έκλεισε πίσω του ανοίγοντας έτσι μια άλλη πόρτα... εκείνη της ελπίδας για ολοκλήρωση... της προσμονής μιας συνάντησης...

ελπίδες...

τὸ ἴδιον...

... ξεχωρίζεις... κοιτάς αλλού τη στιγμή που όλοι κοιτούν προς μια άλλη κατεύθυνση... διακρίνεσαι τη στιγμή που άλλοι χάνονται μέσα στο πλήθος... η σκέψη σου ελεύθερη, αχαλίνωτη, ακόλαστη... δεν μπαίνει σε μήτρες... δεν σμιλεύεται παρά μονάχα απ΄τις δαιμονόπνευστες ιδέες σου... καταλαβαίνουν πως δεν είσαι ένας από δαύτους... σε θέλουν μαζί τους... έτσι μόνος και ιδιαίτερος είσαι επικίνδυνος... προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε αποπλανήσουν ώστε να γίνεις ένας απ' αυτούς... να πάψεις να ξεχωρίζεις... μηχανεύονται τρόπους για να σωπάσουν παρρησία σου... να φιμώσουν την φαντασία σου... να εξευτελίσουν την ελπίδα σου... κι εσύ έτσι μονάχος... με την κατάρα της εξαιρετικότητας μοναδική παρέα... με την ασίγητη και διψαλέα κάψα να μάθεις τι είναι πέρα απ' το ορατό... πέρα από το εύκολο... συνεχίζεις να κοιτάς αλλού... συνεχίζεις με την μια και μόνη επιλογή σου... να υπακούς στον εσώτερο κόσμο σου απειθώντας στην ορμήνια των πολλών... σφιχταγκαλιάζοντας μέχρι το πέρας της ύπαρξής σου τον πυρήνα της ψυχής σου... τὸ ἴδιον.

θα περιμένω το τέλος...

... ίσως με κουράσουν τα χρόνια... ίσως δεν με αναγνωρίσεις από τις χαραγματιές του χρόνου... μα εδώ θα 'μαι... πάντα... με το ίδιο σίγουρο για την ματαιότητα βλέμμα... με το ίδιο φοβισμένο μπροστά στην πιθανότητα χαμόγελο... με την ίδια βεβαιότητα ότι όλα γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο... για να γίνει το τέλος πιο γλυκό... και το τέλος αυτό θα με βρει εδώ... να περιμένω τη στιγμή που το όνειρο γίνεται, έστω και για απειροελάχιστα κομμάτια χρόνου, ύπαρξη... τόσο έντονη και αληθοφανής όσο ένα βλέμμα που ψεύδεται... το βλέμμα της προσμονής...

κυματισμός...

...σκέψεων... που έρχονται σε κατακλύζουν, σε κυριεύουν και μετά αρχίζουν να ξεθωριάζουν... ξεπλένονται σιγά σιγά από την ορμητική αδιαμφισβήτητη πραγματικότητά σου... σκάζουν στον βράχο της προβλεψιμότητάς σου... σκέψεις που δεν γνωρίζουν σύνορα ούτε άλλους φραγμούς, χωρίς αύριο, που χάνονται μπροστά στην ματαιότητα της ελπίδας τους... και που ξανάρχονται το ίδιο ορμητικές, το ίδιο κατακλυσμικές για να σε κυριεύσουν ξανά και ξανά.... μέχρι που για να πάρεις ανάσα θα πρέπει να βγεις στην επιφάνεια της υπόστασής σου, μόνο για λίγο για τόσο λίγο... ίσα ίσα για να μπορέσεις να συνεχίσεις τον κυματισμό... και μετά να βουτήξεις ξανά στα κύματα για να αφήσεις την πραγματικότητα και την επιφάνεια για έναν υπέροχο βυθό... έναν βυθό πλούσιο σε ουσία, στην ουσία σου... έναν βυθό γαλήνιο στην τρικυμία σου... έναν βυθό αγάπης στην απελπισία σου... εκεί που τα κύματα δεν φτάνουν ποτέ , ξεθυμαίνουν, δεν ξεσπούν πια... μα πάντα έχεις την επίγνωση της επιφάνειας... πάντα πρέπει να την συναντάς για να συνεχίζεις... αυτόν τον έναν απέλπιδο κυματισμό...

η ζωή σκηνογραφεί...